Во социјалната психологија, теориите на заговор се изучуваат од две гледни точки. Првата ги посматра како логичка структура и реторички стил, дефинирајќи ги како толкувања на комплексни и неповрзани феномени, намерно предизвикани од одредена група луѓе која е во основа семоќна. Поради ваквиот карактер на групата, секој директен обид да се докаже теоријата на заговор како неточна се смета како доказ за нејзината вистинитост, и дополнително ја засилува перцепцијата за моќта и генијалноста на групата заговорници.

Според втората гледна точка, теориите на заговор се облик на мотивирано резонирање како психолошка карактеристика која кај одредени луѓе е поизразена отколку кај други. Заедно со логичко-реторичката парадигма, ова објаснува и зошто оние кои веруваат во една теорија на заговор се исто така склони да веруваат и во други, преку меѓусебното надоврзување на поединечни теории во еден кохерентен наратив, кој всушност претставува светоглед, налик на идеологија.

Треба да нагласам дека мојата експертиза не се конкретно тероиите на заговор, туку теориите на популизам, но постои една крстосница и место на преклопување во однос на тој менталите кој што отсликуваат и едното и другото. Тоа е таа идеја за тој светоглед во кој што постои борба на доброто и злото. Тоа е од една страна премногу поедноставување на работите – се работи за комплексен свет и сите информации кои ги добиваме се обидуваме да ги поедноставиме тие вести.

Теориите на заговор не треба априори да се отфрлаат. Тоа не помага. Се работи за сосема нормална појава која треба да се моделира. Постои одредена доза на вистина во тие терории. Проблемот е што доаѓаат во пакет. Едноставно тоа значи дека ако ти веруваш во одредени работи(штетноста на 5Г), ти тоа го правиш на прашање на живот и смрт и пред да приметиш си завршил на „сатанистички култови што пијат крв“. Начинот тоа да се интегрира, инстиктот дека работите не се такви како што треба да бидат и дека постои нешто зад сцената е баш тоа – инклузивен популизам.

Териите на заговорот се симптом на една болест – а болеста е недостатокот од влијание на обичниот човек во тоа што се случува во општеството, изјави за Утрински брифинг, Иво Босилков.